İşleme Sanatı

Türk işleme sanatı, Türk sanatkarının kumaşın dilinden konuştuğu ince detaylarla dolu zarif dokunuşlarından oluşur. İşleme sanatı zanaatkarlığın ince dokunuşları olarak kültürümüzde hayat bulmuştur. İşleme sanatı, Türk toplumununun kültürel zenginliğini, malzeme hâkimiyetini, tasarım kabiliyetini yansıtan bir sanat dalıdır. İşleme, genel bağlamda giyim ürünlerini süsleme zevkinden doğmuştur. Türk işleme sanatının elde bulunan en eski örnekleri Selçuklulara aittir. Ortaya çıkan desenin bir diğer ismi nakıştır.

​

İşleme; ipek, yün, keten, pamuk, metal vb. ipliklerle, çeşitli iğneler, uygulama biçimleriyle yapılan bezemeler bütünüdür. Türk işleme sanatı çok eski tarihlere dayanmaktadır. İşleme sanatı kültürümüzdeki dokumacılık ve kumaşçılık sanatıyla paralellik göstermektedir. İşlemenin yapılabilmesi adına gereken ilk öğenin kumaş ve iplik olduğu bilgisi ile işleme sanatının geleneksel Türk sanatlarımız arasında dokumacılık ve kumaştan sonra gelen oldukça yeni bir sanat olduğunu söylemek mümkündür.

​

İşleme sanatı gerçekleştirilirken ipek,pamuk ve iplikler gibi malzemeler kullanılmaktadır. Pamuk oldukça dayanıklı ve yumuşak olduğu, ipek ise rüya gibi bir dokuya sahip olduğu için sıklıkla tercih edilmektedir. Bu eşsiz kumaşların işlenmesi süresince sade iplikler yerine altın ve gümüş iplikler kullanılmakta ve işlemenin özündeki yaldız ve parıltı dışarı çıkartılmaktadır. Bunların yanında ise ek süs malzemeleri olarak taşlar ve boncuklar işleme sanatında boy sergileyen materyallerden birkaçı olarak önümüze çıkmaktadır.

​

İşleme sanatı gerçekleştirilirken bu sanata has nakış, tel kırma ve iğne oyası teknikleri kullanılmaktadır. Deri üzerine iğne kullanılarak yapılan nakış, altın veya gümüş telin kırılması ile yapılan tel kırma, bitki motiflerinin zerafetle takip edildiği iğne oyası bu tekniklerdendir.

​

Tarihi işlemiş atalarımızın yaptığı işlemeler de kültürümüzde büyük bir önem sahiptir. İşlemenin ince dokunuşlarının ardında onu motifleriyle besleyen Türk kültürü vardır.